Βαθιές γεύσεις στο πριβέ λιμανάκι του Krabo Beach

Γεννήθηκε μόλις πριν από δύο μήνες σε έναν κολπίσκο της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Απέκτησε ήδη χαρακτήρα. Και πλέον όχι απλώς περπατάει. Τρέχει με 1.000… Το Krabo Beach στο Καβούρι (Όρμος Ζώσκα, Θέσπιδος, Βουλιαγμένη, τηλ. 210.8963-309) σερβίρει πιάτα εντυπωσιακά γευστικά και διαθέτει μενού για όλα τα γούστα. Κρέας, ψάρι, ζυμαρικά και υπέροχα γλυκά.

Συνδυασμοί υλικών και ψησίματα, άριστα 10! Σέρβις, άριστα 10! Χώρος, άριστα 10! Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και 12 Αυγούστου που επισκέφτηκα το Krabo, δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα.

Το δείπνο με τα πόδια μέσα στην άμμο και πάνω από το κύμα ξεκίνησε με δύο κλασικά, ελληνικά, γαστρονομικά ποιήματα. Κρέμα καπνιστής μελιτζανοσαλάτας με λάδι μαϊντανού. Εντυπωσιακό πώς είχε υποστεί τόσο ακριβή μαγειρική επεξεργασία και είχε κρατήσει στο ακέραιο τη γεύση της. Ελάχιστα πικρή η μελιτζάνα για να έρχεται στον ουρανίσκο η γεύση της φλούδας της, γλυκιά από τη σάρκα της, λίγο όξινη και αλμυρή. Σαν να έβαζα στο στόμα μου Αγιορείτικη από βελούδο! Εντυπωσιακό ήταν και το ιξώδες της, αφού η κρέμα στεκόταν χωρίς να χύνεται αλλά και χωρίς να σπάει, το λεπτό, αφράτο και τραγανό συνάμα τριγωνάκι τορτίγιας που τη συνόδευε! Στο ίδιο γευστικό επίπεδο ήταν και η υπέροχη ταραμοσαλάτα! Εξαιρετική αρχή!

Τα πιάτα ήταν τόσο απλά στα στησίματα, αλλά και τόσο ιδιαίτερα. Σαν ένα fusion ρουστίκ με μοντέρνο τρόπο, ομοιόμορφο σε όλα τα πιάτα, που συμβόλιζε και την απλότητα μέσα από την υψηλή γαστρονομία! Σαν να μου έλεγαν «χαλάρωσε και απόλαυσέ το»!

Το πρώτο που δοκίμασα ήταν γαρίδες ψητές με βινεγρέτ μαϊντανού. Αυτό λοιπόν είναι ένα πιάτο-παράδειγμα για το πώς μπορεί να ψηθεί η τέλεια γαρίδα! Εξωτερικά ελάχιστα καραμελωμένη, ώστε με το δάγκωμα να κάνει κρατς και να σκίζεται η τραγανή «επιδερμίδα». Η γεύση του μαντεμιού παρούσα και τόση όση ώστε να δίνει μία απειροελάχιστη πίκρα και κάπνα, οι οποίες συνδυάζονται και ισορροπούν με τη φυσική γλύκα του θαλασσινού. Ζουμερή σχεδόν σαν ωμή από μέσα, αλλά εξαιρετικά ψημένη, χωρίς να υπάρχει ίχνος πρωτεΐνης που δεν την είχε αγγίξει το πέπλο της υψηλής θερμοκρασίας. Συνοδευόταν από ελάχιστα όξινη σος μαϊντανού, που την εμπότιζε με γευστική δύναμη. Φρονώ ότι ο κάθε σεφ που ενδιαφέρετε για τις δημιουργίες του, θα πρέπει να δοκιμάσει αυτό το ψήσιμο στη γαρίδα και να το έχει σαν μέτρο για όλη του την καριέρα. Συγχαρητήρια στους σεφ Παναγιώτη Γιακαλή και Δημήτρη Γουβιανάκη!

Καλαμάρι ταλιατέλες. Καμία σχέση με ζυμαρικό. Πιάτο οπτικής ψευδαίσθησης, γευστική ηδονής! Καλαμάρι κομμένο σε λεπτές λωρίδες, ώστε να μιμείται το γνωστό ζυμαρικό, συνοδεία αχινού και ταραμοσαλάτας. Ανακατεύω το πιάτο και η ένταση του ιωδίου είναι τόσο υψηλή, που έχω την ψευδοψύχωση ότι έχω πάρει καλαμάκι και ρουφάω τα αρώματα και τη φρεσκάδα της θάλασσας που βρίσκεται στα πόδια μου. Το καλαμάρι τρυφερό σαν ταλιατέλες αλντέντε, η ταραμοσαλάτα μετατρεπόταν σε κρέμα και έδενε το πιάτο σαν την τέλεια καρμπονάρα -μόνο οπτικά- και η γενναία ποσότητα αχινού πρόσθετε χρώμα και ένταση στη γεύση!

Και αν επισκεφτείς ένα εστιατόριο που το λένε Krabo και δεν δοκιμάσεις καβούρι, ε τότε μην πας καθόλου. Καβουρόψιχα μαρινέ με αβγά σολομού. Τη φίνα και απαλή γεύση ενός καβουριού (ψίχα μόνο) πολύ καλής ποιότητας, ανέβαζαν σε άλλο επίπεδο οι μικροί στρογγυλοί σβόλοι από τα αβγά του σολομού, οι οποίοι έσκαγαν στο στόμα και άφηναν το αλμυρό τους έλαιο να πλημμυρίσει τον ουρανίσκο. Σοφή επιλογή για ένα πιάτο τόσο απλό! Συνοδευόταν από ψωμί καλαμποκιού.

Η ψίχα καβουριού κυριάρχησε και στο πρώτο κυρίως πιάτο που δοκίμασα. Και όταν λέω κυριάρχησε, εννοώ ότι έκανε πάταγο! Κριθαρότο με καβουρόψυχα. Όχι, δεν ήταν χυλωμένο και γεμάτο βούτυρο. Θύμιζε περισσότερο κριθαράκι με ντομάτα, παρά ριζότο. Το ζυμαρικό του μαγειρεμένο τέλεια, ούτε να λιώνει, ούτε να κολλάει στο δόντι, η ψίχα του καβουριού άψογα ψημένη, το άρωμά του με συμπυκνωμένη μπισκ από τα οστά του, αλλά και συμπληρωματικά μπισκ γαρίδας. Γλυκό και με ελάχιστη οξύτητα από το κρασί σέρι, αλμυρό από τη φύση του, ισορροπημένο απόλυτα. Για να υπάρχει και παιχνίδι με τις υφές, στην επιφάνειά του είχε προσθέσει  τηγανιτό, τραγανό πάνκο, το οποίο δεν χρειαζόταν γευστικά, αλλά δεν ήταν και άσχημο.

Παραμένοντας στην πλευρά της θάλασσας, δοκίμασα τον σολομό. Μαγειρεμένος κονφί με διάφορα μυρωδικά, μεταξύ των οποίων και τζίντζερ, που του έδινε ιδιαίτερη δροσιά, έσπαγε το βαρύ άρωμα και τη λιπαρότητά του. Ακολούθως ελάχιστα σοταρισμένος. Άρα εξωτερικά ελάχιστα τραγανός,  εσωτερικά τσουρέκι! Συνοδευόταν από πουρέ λευκού καρότου και για γαρνιτούρα είχε δίχρωμα ζουλιέν καρότου, σοταρισμένα με λίγο σκόρδο και μυρωδικά. Η αλήθεια είναι ότι ο πουρές του καρότου ήταν αρκετά γλυκός. Ωστόσο, γευστικός. Επιπλέον, είχε το ίδιο πλεονέκτημα με το ιξώδες στη μελιτζανοσαλάτα. Ήταν τόσο βελούδινος, που μπορούσες να τον πάρεις με την καρδιά αυτού του τρυφερού ψαριού και να μην διαλυθεί ούτε το ψάρι, αλλά ούτε και ο πουρές να αρχίσει να τρέχει.

Το κυρίως μέρος ολοκληρώθηκε φαντασμαγορικά με κρέας! Κορτεζίνα (spear ribs). Καλυμμένη απ΄ άκρη σ’ άκρη με γλάσο γλυκό και αλμυρό, κολλώδες και τραγανό σε ελάχιστα σημεία του. Σάρκα τρυφερή, το άγγιζα και ξεκολλούσε από το κόκκαλο. Το μαχαίρι στο τραπέζι ήταν απλώς διακοσμητικό με τόσο συγκλονιστικό ψήσιμο. Συνοδευόταν από διπλοψημένες πατάτες βραχάκια.

Τα γλυκά είναι στο ίδιο επίπεδο με όλο το υπόλοιπο μενού. Δυνατές, καθαρές γεύσεις, μεγάλες ποσότητες, παιχνιδιάρικες υφές, συνδυασμοί απόλυτα ταιριαστοί!