Fine dining υψηλής αισθητικής στο Elements της Σαντορίνης

Μαγική γευστική εμπειρία σε πλωτό τραπέζι. Με κάδρο το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του πλανήτη. Πιάτα με Ιστορία, βγαλμένα από το μέλλον. Πολύπλοκα με γεύσεις καθαρές. Με επιδράσεις από την Ευρώπη και την Ασία. Παντρέματα συγκλονιστικά. Και όλα τα στοιχεία της φύσης πάνω και γύρω από το τραπέζι. Το εστιατόριο Elements, στο ολοκαίνουργιο Resort Canaves Oia Epitome (Αμμούδι, Σαντορίνη, τηλ.: 2286072499), σερβίρει ένα ευφυές μενού, πολλών αστέρων. Και το θεατρικό πλαίσιο του δείπνου, με τους μαγείρους να τελειώνουν πολλά από τα πιάτα μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, το κάνει ακόμη πιο όμορφο!

Το δείπνο μου ξεκίνησε με τα καλωσορίσματα του σεφ Τάσου Στεφάτου. Πέντε amuse bouche. Πέντε καταπληκτικές μπουκιές, η κάθε μία με το χρώμα, το άρωμα και το δική της στυλ. Tokoyaki ντοματοκεφτές. Τα παραδοσιακά γεμιστά με χταπόδι μπαλάκια της Οζάκα, που σερβίρονται με φλέικς παλαμίδας, εδώ γίνονται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη μία από τις πιο γευστικές ντοματοκεφτέδες που έχω δοκιμάσει ποτέ. Η ιαπωνική τέχνη χρησιμοποιήθηκε με σοφία και απογείωσε την ελληνική παράδοση. Με σωστές εντάσεις από το ξύγαλο, τον δυόσμο και τον μαϊντανό, ο μάγειρας φτιάχνει μπροστά στα μάτια μου τα υπέροχα αυτά μπαλάκια! Ακολουθούν αναδομημένα μανιταροπιτάκια με τσιπς ρυζιού, σαν τραγανή μανιταρόπιτα με φρέσκα μανιτάρια.

Η ταρταλέτα (μίνι τάρτα) πατάτας με μους από καπνιστό χέλι και τσιπς τοπιναμπούρ, ήταν ένα πραγματικά γευστικό παιχνίδι υφών. Διαφορετικού τύπου τραγανά στοιχεία, κάποια πιο ήπια, κάποια πιο αιχμηρά, έκαναν παιχνίδι με την βελούδινη κρέμα και τα αρώματα που ήταν κλεισμένα σε αυτή τη μικρή μπουκίτσα! Ένα γλειφιτζούρι από φουά γκρα βουτηγμένο σε κομματάκια   στερεής σοκολάτα με αφρίζουσα καραμέλα (popping candy), έδινε το ρυθμό για κάτι επίσημο σε χαλαρό μοτίβο, και τα πρώτα πιάτα άρχισαν να σερβίρονται.

Πρώτο στο τραπέζι έφτασε μία πανδαισία από καρότα. Όλα τα είδη, όλα τα χρώματα, σε όλες τις υφές. Καρότο κίτρινο, πορτοκαλί και μοβ. Πίκλες, ζελέ και πουρές καρότου, αλλά και χιόνι από τυρί τσαλαφούτι να του δίνει τις γεύσεις από γιαούρτι, κρέμα και βούτυρο! Όλα μαζί συνέθεταν ένα δροσερό πιάτο, που καθάριζε τον ουρανίσκο για να υποδεχθεί το θεαματικό μενού που ακολούθησε.

Κρύο και ζεστό καβούρι για τη συνέχεια. Ζεστή ήταν η δαγκάνα του βασιλικού καβουριού, σερβιρισμένη μέσα στο διατετμημένο κέλυφός της, με σάλτσα από αβγοτάραχο και πούδρα από σπιρουλίνα. Άψογα ψημένο στον ατμό το ψαχνό, ώστε να διατηρεί όλα του τα λεπτά αρώματα, χαμηλά η γεύση του αυγοτάραχου για να το συμπληρώνει και να μην κυριαρχεί, ανύποπτη η σπιρουλίνα. Αποτέλεσμα τέλειο. Το ίδιο και το ζεστό καβούρι στην κρύα έκδοση, που σερβίρονταν τυλιγμένο σε λεπτό φύλλο πράσινου μήλου, πέρλες φίνγκερ λάιμ στην κορυφή του, πούδρα από αγριοράπανο στο πλάι και πίκλα από αγγούρι. Το συνόδευε σος κοκτέιλ με βάση το αγγούρι. Εντυπωσιακά περισσότερη ένταση το κρύο από το ζεστό, με ελαφρά καυτερή γεύση και επίγευση του θαλασσινού ιωδίου. Σπουδαία γευστική έκπληξη από τον κ. Στεφάτο, να βγάλει με περισσότερη ένταση το κρύο από το ζεστό πιάτο! Παιχνίδια του μυαλού πάνω στη γλώσσα!

Ακολούθησε αστακός Βρετάνης (μπλε). Και αυτό το πιάτο είχε δύο τελείως διαφορετικές παρασκευές, που τις συνέδεε ο ίδιος αστακός. Η δαγκάνα του ήταν τυλιγμένη σε κρούστα άμυλου, η οποία μιμούνταν τον αληθινό εξωσκελετό του αστακού. Τραγανή, εξαιρετικά λεπτή κρούστα, επέτρεπε στην πολύτιμη πρωτεΐνη να αναδείξει τα θαλασσινά αρώματά της και παράλληλα τη συμπλήρωνε με την απαλή υφή της. Η αστακοουρά βρισκόταν πάνω σε ρύζι μπασμάτι και είχε τα αρώματα από μπαχαρικά βαντουβάν από τα βάθη της Ινδίας, που του έδιναν μία τελείως διαφορετική γευστική υπόσταση. Άψογα ψημένη, τόσο όσο αλμυρή, ελάχιστα γλυκιά. Κορυφαίο πιάτο!

Και μετά από τόσο έντονα θαλασσινά αρώματα, στο τραπέζι προσγειώθηκε μια ψησταριά χαμάτσι και ψωμί ατμού. Ο μάγειρας ξερόψηνε τις πλευρές του και τους έδινε ροδοκόκκινο χρώμα που τις κάνει ακόμη πιο ελκυστικές! Αφράτο και υγρό σαν σύννεφο που είναι έτοιμο να βρέξει, έτοιμο να υποδεχθεί το ψεύτικο κάρβουνο που ήταν φτιαγμένο από καμένο βούτυρο (μπερ νουαζέτ). Ένα πιάτο που προκαλεί οπτικές ψευδαισθήσεις και γευστικό παραλήρημα.

Μετά το απαλό, αλλά υπέροχο γευστικό διάλειμμα, το μενού συνεχίστηκε με ψάρι. Μπακαλιαράκι τηγανιτό σε ρολό από την πέτσα του, η οποία ήταν παναρισμένη με ψωμί και τηγανισμένη. Τραγανό σαν γυαλί που σπάει στο δόντι επ΄ έξω, απόλυτα τρυφερό από μέσα. Συνοδευόταν από χαβιάρι Osetra και ονειρική σος μπέαρ μπλανκ.

Το μενού μου ολοκληρώθηκε με ένα άριστα ψημένο medium rare rib eye, πάνω στο οποίο βρισκόταν ατάκτως ειρημένη μπόλικη μαύρη τρούφα, με την οποία έχει άριστη γευστική σχέση. Εσπούμα πατάτας στην άκρη του πιάτου, και δύο μίνι τραγανά κρουασάν από πατάτα -λίγο περισσότερο λιπαρά από ό,τι θα ήθελα-, ήταν ο συνδυασμός που απογείωνε ένα τόσο εξαιρετικό φιλέτο.

Τα γλυκά του pastry chef Θανάση Τσαγκλιώτη ολοκλήρωναν το δείπνο με τον καλύτερο τρόπο, καθώς δεν ήταν πολύ γλυκά, αλλά επέτρεπαν στις γεύσεις και τα αρώματα από τη σοκολάτα και τα φρούτα να αναδεικνύονται. Επιλεγμένα κοκτέιλ του mixologist Γιάννη Καραβία, συνοδεύουν τα πιάτα, αλλά αποτελούν και την ιδανική αρχή και το τέλος μια βραδιάς που μετατράπηκε σε εμπειρία ζωής.