Κι αν δεν έχεις με ποιον να φας τα Χριστούγεννα;

Όσο πλησιάζουν οι γιορτές της ψυχαναγκαστικής χαράς, είναι ικανές να σου ρίξουν την πιο ξεγυρισμένη δαγκωματιά στο πιο ευάλωτο σημείο της σάρκας σου. Το μυστικό σου όπλο, είναι όπως πάντα, το χιούμορ.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που ξέρει από καλό ξενύχτι. Μάλλον έτσι καίει και τις περιττές θερμίδες που καταναλώνει με όλα τα φαγάδικα που ανοίγουν σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της. Βράδυ Παρασκευής, σε μία ήδη στολισμένη πόλη και ο πιο λιχούδης της παρέας μας πήγε για bao buns σε έναν από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας, τη Σκούφου, κοντά στη Μητροπόλεως, εκεί όπου έχουν το στρατηγείο τους τα περισσότερα μαγαζιά με ασιατική κουζίνα.

Το Pink Flamingo είναι ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι που θυμίζει κιόσκι από το οποίο θα μπορούσες να πάρεις τα απολύτως απαραίτητα, κι όμως η συμπαθέστατη ταμίας άρχισε να μας εξηγεί τις γεύσεις που μπορεί να περικλείσει αυτό το ανάλαφρο λευκό ψωμάκι, το bao bun, μία από τις νέες μόδες στο ατέλειωτο μενού της πόλης.

Καθώς περίμενα να έρθει το δικό μου, καθισμένη σε ένα εξίσου μικροσκοπικό τραπεζάκι, η εορταστική ατμόσφαιρα άρχισε να κάνει εντατικές πρόβες για τις μέρες και νύχτες που ακολουθούν. Όταν τελικά τα ψωμάκια κατέφθασαν, όλοι τα καταβροχθίσαμε, χωρίς πολλά λόγια και όλοι θέλαμε να φάμε και δεύτερο (ίσως και τρίτο).

Μία αυτοσχέδια χορωδία από έφηβους ασιάτες που μάζευαν λεφτά για φιλανθρωπικό σκοπό, άρχισε να τραγουδάει το «Stand by me» εκεί, στην πανέμορφα εξωτική Σκούφου.

Και κάπως έτσι, το συνειδητοποιείς για πρώτη φορά φέτος: έρχονται Χριστούγεννα. Η πιο αγαπησιάρικη γιορτή του χρόνου, αν υποθέσουμε ότι αγαπιέσαι πολύ από κάποιους και ότι ανήκεις δικαιωματικά σε ένα στολισμένο τραπέζι, στρωμένο με εκείνο το τόσο χαριτωμένα κιτς τραπεζομάντηλο με τα γκυ, τα ελαφάκια και τους λοιπούς συγγενείς.

Αν όμως η μοίρα και η ζωή σου τα έφερε έτσι που αυτές οι γιορτές υπογραμμίζουν για άλλη μία χρονιά το πόσο μόνος είσαι ή αισθάνεσαι; Τότε λοιπόν, δεν έχεις παρά να περιπλανηθείς στην πόλη, αυτές τις «άγιες μέρες» και νύχτες, με τουριστική διάθεση. Να τρυπώσεις στα σοκάκια όπου συχνάζουν, κοιτάζουν, δοκιμάζουν, οι περαστικοί, οι «ξένοι», αυτοί με τους οποίους δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα, αλλά ίσως και να έχετε πολλά να πείτε.

Μπορεί κι αυτή τη χρονιά να σου λείπει το ψητό φούρνου της μαμάς, ή ο Καζαμίας που επέμενε να σου αγοράζει ο μπαμπάς σου κι ας ήσουν πια 40, αλλά το ανακουφιστικό κλισέ, είναι ότι όντως η ζωή συνεχίζεται.

Κι εκεί που αναρωτιέσαι με εσωτερικό παράπονο πώς θα αντέξεις και φέτος με τόσα φωτάκια αναμμένα γύρω σου, βρίσκεις παρηγοριά σε ένα αφράτο bao bun. Και σε μία σωτήρια αφίσα που κάποιος άγιος άνθρωπος σκέφτηκε να κολλήσει στην κολόνα, ακριβώς εκεί που έτυχε να κοιτάζεις: «ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ».