Αυλή μοναδική. Πελώρια. Γεμάτη χρώματα που ανεβάζουν τη διάθεση. Πιάτα και κοκτέιλ από άλλο… πλανήτη! Με αρώματα και γεύσεις που πολιορκούν τη μονοτονία και διεγείρουν τον εγκέφαλο ώστε να εκκρίνει ενδορφίνες. Το εστιατόριο Nikkei (Ξανθίππου 10, Πλατεία Δεξαμενής, Κολωνάκι, τηλ.: 2107239366) είναι η πιο όμορφη όαση στο κέντρο της Αθήνας.
Ο σεφ Σπύρος Μαυροειδής και η bar manager Μαίρη Ταλαιπώρου έχουν δημιουργήσει ένα μενού με μοναδικά πιάτα και cocktail pairing, με υλικά και τεχνικές από το Περού και την Ιαπωνία, που παίζουν με τις αισθήσεις και δημιουργούν θετικά συναισθήματα.
Το δείπνο μου δεν μπορούσε να ξεκινήσει με τίποτα άλλο, παρά με σεβίτσε, αφού είναι το πιο διάσημο παγκοσμίως πιάτο της περουβιανής κουζίνας και στο Nikkei βρίσκεται η μήτρα του.
Σεβίτσε μυλοκόπι, σε ζωμό από λάιμ, γιούζου, πορτοκάλι, με καρέ γλυκοπατάτας, πιπεριά άχι αμαρίγιο (Aji Amarillo), και δύο τύπους από περουβιανό καλαμπόκι. Το ψάρι με τη γλυκιά και βουτυρένια σάρκα ήταν κομμένο σε κυβάκια, τόσο όσο σε μέγεθος, ώστε να έχουν σωστό δάγκωμα. Ο ζωμός των εσπεριδοειδών είχε ψήσει τις εξωτερικές πρωτεΐνες του με την οξύτητά του και τα είχε αγκαλιάσει με τα μοναδικά αρώματά του. Οι γήινες γεύσεις από την πατάτα και τα καλαμπόκια χτυπούσαν στον ουρανίσκο σαν βεγγαλικά και ο συνδυασμός των υλικών δημιουργούσε ένα αποτέλεσμα υψηλής γαστρονομικής αξίας.
Ακολούθησε tiradito. Δηλαδή ωμό ψάρι σε στυλ σασίμι, το οποίο όμως σερβίρεται μέσα σε πικάντικη σάλτσα. Εδώ, ο σεφ Σπύρος Μαυροειδής είχε χρησιμοποιήσει μαγιάτικο και είχε δημιουργήσει μία μαρινάδα από σάζου (παλαμίδα και ντάσι). Ακολούθως, είχε αρωματίσει τα φιλετάκια με ψιλοκομμένη καρδιά φοίνικα, ντοματίνια, λάιμ, φύτρες κόλιανδρου και κόκκινου σίσο, ενώ λάδι κόλιανδρου ολοκλήρωνε το πιάτο. Ένα ελαφρώς πικάντικο και παράλληλα δροσερό πιάτο, με ιδιαίτερα έντονο umami. Απλώς απολαυστικό!
Επόμενο έδεσμα ουνάκι. Φύκι νόρι, ρύζι, κοιλιά τόνου, αχινό, τραγανή μαύρη κινόα και τομπίκο γουασάμπι. Το φύκι που χρησιμοποιήθηκε για το τύλιγμα είχε τη σωστή υγρασία και ήταν ελαφρώς τραγανό, το ρύζι ήταν άψογα βρασμένο, ελάχιστα όξινο και συνάμα γλυκό. Τα βασικά υλικά του ήταν τόνος και αχινός, κάτι που σημαίνει ότι γευστικά το στόμα πλημμύριζε θάλασσα.
Ακολούθησε πελώριο χτένι. Ολόφρεσκο, ωμό χτένι, κομμένο στα δύο, μαριναρισμένο σε σόγια σος, τοποθετημένο πάνω σε ένα μπαλάκι από ελαφρώς κολλώδες ρυζάκι. Στη βάση του είχε λίγη σιράτσα, ενώ η επιφάνειά του ήταν καλυμμένη με κίτρινη περουβιανή πιπεριά άχι αμαρίγιο. Τα φυσικά του αρώματα έρχονταν να ενισχύσουν οι διαφορετικές καυτερές εντάσεις από τη σιράτσα και την περουβιανή πιπεριά, αλλά και το κιζάμε γουασάμπι (φρέσκο γουασάμπι μαριναρισμένο με σόγια σος). Η τραγανή, μαύρη κινόα πρόσθετε την απαραίτητη υφή της και οι δύο μπουκιές, μου έδιναν τη αίσθηση ότι είχαν γευστική διάρκεια ενός αιώνα!
Εξαιρετικό ήταν και το ταρτάρ από βοδινό ράτσας wagyu. Ελαφρώς μαριναρισμένο σε σόγια με πράσινο μήλο, σχοινόπρασο, τζίντζερ, λαγόχορτο και ψιλοκομμένο γουασάμπι στην κορυφή, ώστε το πιο γευστικό κρέας του κόσμου, να αποκτήσει ένα ιδιαίτερό χαρακτήρα, δίχως να επηρεαστεί το ιδιαίτερο προφίλ του. Μία απολαυστική μπουκιά, η οποία δεν χρειάζεται… δόντια, διότι πολύ απλά λιώνει στο στόμα!
Από το τραπέζι μου δεν λείπουν τα παιχνιδιάρικα κάουσας πατάτας. Δηλαδή ένας τύπος βελούδινου πουρέ, πλασμένος σε μπαλάκια, πασπαλισμένος με ασιατικό τρήμα ψωμιού και ακολούθως τηγανισμένος, ώστε να δημιουργεί μία υπέροχη και λαμπρή τραγανή κρούστα, η οποία σαν κέλυφος κρύβει μέσα της τον πουρέ. Και από πάνω καπνιστό κοτόπουλο, μπόλικο τριμμένο τυρί και τρούφα.
Και βέβαια οι σταθερές αξίες του εστιατορίου: Πιάτα όπως το νιγκίρι φουά γκρα, αυτόν τον τραγανό, αλμυρό αφρό από συκώτι, περιχυμένο με γλυκιά σος και τα γκιόζα με γέμιση χοιρινού, τρούφα και μανιτάρια σιτάκε. κ.ά.
Και αν κάποιος βρει πολλές άγνωστες λέξεις στο μενού, μπορεί να επιλέξει οτιδήποτε με κλειστά μάτια. Ό,τι και να δοκιμάσει, νόστιμο θα είναι.
Τα επιδόρπια επιμελείται ο pastry chef Θανάσης Σταμούδης και είναι πολύ κοντά στο concept του υπόλοιπου μενού, πρωτότυπα ως ιδέες, γευστικά ως τελικές παρασκευές.
Σέρβις εξαιρετικό!