Τεχνικές κυρίως Ιαπωνικές. Προϊόντα υψηλής ποιότητας. Γεύσεις από ολόκληρη την Ασία. Γευστικό αποτέλεσμα ελληνοϊαπωνικό. Και ένας χώρος που παραπέμπει στην Ιαπωνία, προσαρμοσμένος σε μοντέρνα ευρωπαϊκή διακόσμηση. Το ολοκαίνουργιο Senta Japanese (Στοά Σπυρομήλιου, City Link, Βουκουρεστίου 3, Αθήνα, Τηλ. 2103318203) είναι αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο opening της χρονιάς στο κέντρο της Αθήνας.
Ο head chef Νίκος Πολιτάκος έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικά πρωτότυπο μενού που διεγείρει όλες τις αισθήσεις και ό,τι και αν δοκίμασα, ήταν πραγματικά μία γευστική έκπληξη!
Το δείπνο μου ξεκίνησε με Hijiki wakame. Η πρώτη μου σκέψη όταν το είδα στο μενού, ήταν «αν είναι δυνατόν να σερβίρει έτοιμα μαριναρισμένα και κατεψυγμένα φύκια». Ευτυχώς, έπεσα τελείως έξω. Διότι ο σεφ Νίκος Πολιτάκος είχε δημιουργήσει μία εξαιρετική σαλάτα, πλημμυρισμένη με άρωμα από θαλασσινό ιώδιο, όμοια με αυτές που είχα δοκιμάσει στα καλύτερα εστιατόρια στο Τόκιο.
Στο πιάτο βρήκα φύκια hijiki και wakame, σάλτσα σουσαμιού, τόνο, σολομό, πίκλες από αγγούρι, καρότο και τηγανητή κινόα. Τα φύκια ζωντανά, απελευθέρωναν όλο το θαλασσινό άρωμά τους, και έκαναν παιχνίδι με τις ιδιαίτερες υφές τους. Η κινόα ήταν μία μεγάλη έκπληξη, καθώς ήταν ελάχιστα τραγανή, ενώ άφηνε μία υπέροχη, ελαφριά καπνιστή επίγευση. Τα ψάρια ήταν τόσα όσα σε ποσότητα και κομμένα σε μικρούς κύβους, ώστε και να γίνονται αισθητά και στο δάγκωμα, αλλά και να μην επικρατούν της σαλάτας, μετατρέποντάς τη σε πρώτο πιάτο. Εξαιρετικά γευστική και ισορροπημένη σαλάτα!
Ακολούθησε uramaki unagi-foie gras. Όχι βέβαια κάτι συνηθισμένο. Αλλά ένας συνδυασμός με κάποια από τα πιο έντονα γευστικά υλικά από τη Γη και τη θάλασσα, όπως χέλι, foie gras πάπιας και φρέσκια μαύρη τρούφα. Πώς συνδυάζονταν μεταξύ τους; Άψογα, καθώς η ποσότητα των υλικών δημιουργούσε έναν εξαιρετικά ισορροπημένο συνδυασμό γεύσεων.
Οι φέτες από το καπνιστό χέλι ήταν λεπτές, το συκώτι της πάπιας σε ποσότητα όσο ένα μεγάλο ζάρι, άψογα σοταρισμένο, τραγανό και ζουμερό συνάμα. Η τρούφα ελάχιστη, ώστε να γίνεται αντιληπτή στην πρώτη δαγκωνιά και ακολούθως να εξαφανίζεται. Το αγγούρι και τα σπαράγγια δημιουργούσαν ένα παιχνίδι με τραγανές υφές τους, και το αβοκάντο συμπλήρωνε τον γευστικό συνδυασμό με την κρεμώδη υφή του. Η σάλτσα χελιού άφηνε την καπνιστή της επίγευση στο τέλος κάθε μπουκιάς και ολοκλήρωνε το μοναδικό δημιούργημα.
Επόμενο πιάτο, ζωντανή καραβίδα. Καθαρισμένη ολόγυμνη καραβιδοουρά, το κεφάλι της καψαλισμένο με το φλόγιστρο και λεπτές ίνες νταϊκόν (γιαπωνέζικο ραπανάκι). Η γεύση της καραβιδοουράς ήταν ελάχιστα γλυκιά, λίγο αλμυρή, και γεμάτη άρωμα ιωδίου. Από το κεφάλι ρούφηξα τη γευστική σάρκα, χωρίς να αφήσω ούτε γραμμάριο ωφέλιμο να πάει χαμένο. Ένα πιάτο απλώς υπέροχο!!!
Και πριν περάσω στα πιάτα που τα έχει αγαλλιάσει η φωτιά, δοκίμασα nigiri. Ένα από κοιλιά τόνου και ένα σκουμπρί. Και τα δύο είχαν ελάχιστο φρέσκο γουασάμπι. Ο τόνος είχε στην κορυφή του λεπτοκομμένο σχινόπρασο και το σκουμπρί τριμμένο (φρέσκο) γιούζου. Η αναλογία ψαριού-ρυζιού ήταν 80%-20% αντίστοιχα. Το ρύζι άψογα μαγειρεμένο, ελάχιστα κολλώδες για να κρατάει το σχήμα του και να μην διαλύεται και παράλληλα σπυρωτό. Γλυκό και όξινο συνάμα, ακριβώς όπως πρέπει. Τα ψάρια κομμένα και χαραγμένα με προσοχή στη λεπτομέρεια και από πάνω περασμένα με μία γυαλιστερή σος, μυστική συνταγή του σεφ Νίκου Πολιτάκου. Εντυπωσιακό είναι πόσο ανέβαζε γευστικά το ξύσμα από το γιούζου το σκουμπρί. Ήταν σαν να δοκίμαζα κάτι τελείως διαφορετικό, και να αναγνώριζα μόνο τη χαρακτηριστική βουτυρώδη γεύση που έχει το συγκεκριμένο ψάρι. Όσο πιο πολύ μασούσα το nigiri, τόσο περισσότερο απελευθέρωνε τις γεύσεις και τα αρώματα τα του! Αν είχα τη δυνατότητα να τα πληρώνω καθημερινά, θα μπορούσα να τρώω ένα μήνα μόνο αυτά τα nigiri.
Από τα ζεστά πιάτα, δοκίμασα πρώτα το Ahiru usuzukuri (πάπια καρπάτσιο σε ελεύθερη μετάφραση). Λεπτές φέτες καπνιστής πάπιας, με σάλτσα από μαύρο ξύδι, τρούφα και τζίντζερ. Ένα υπέροχο αισθητικά και γευστικά πιάτο. Η πάπια είχε ψηθεί άριστα ώστε να κρατάει την υγρασία της και να είναι τρυφερή. Είχε κοπεί σε ισομεγέθεις φέτες και είχε περάσει από την υπέροχη σάλτσα που είχε δημιουργήσει ο σεφ. Ελάχιστα όξινη, εξαιρετικά αρωματική. Πανέξυπνο πιάτο, τόσο καλό που θα μπορούσε να το απολαύσει ακόμη και κάποιος που δεν του αρέσει η πάπια.
Κοιτώντας το μενού, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση ακόμη δύο πιάτα. Το πρώτο ήταν ιαπωνικό κεμπάμπ με σάλτσα τεριγιάκι και το δεύτερο τα χοιρινά παϊδάκια. Δυστυχώς το πρώτο είναι το best seller του εστιατορίου και είχε τελειώσει. Κι έτσι, συνέχισα με το δεύτερο…
Yakibuta karubi aka, δηλαδή χοιρινά παιδάκια στη σχάρα. Σιγομαγειρεμένα για 24 ώρες. Ήταν τόσο τρυφερά, που το ψαχνό ξεκολλούσε ολόκληρο από το κόκκαλο, μόλις το έπιανα με το χέρι και το κατεύθυνα προς το στόμα. Η καντονέζικη σάλτσα που έδινε στο κρέας τη χαρακτηριστική γυαλάδα, ήταν γλυκιά, αλμυρή και ελάχιστα πικάντικη και ταίριαζε απόλυτα στο χοιρινό. Συνοδευόταν από κολλώδες ρύζι με λάχανο kimchi (κορεάτικο τουρσί). Εξαιρετικό!
Τα γλυκά αρκετά ευχάριστα ως επιδόρπια, όχι όμως στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο, όσο είναι το υπόλοιπο μενού. Ας μην ξεχνάμε ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά σε ένα ολοκαίνουργιο εστιατόριο και κάποια πράγματα απαιτούν τον χρόνο τους.
Τη λίστα με τα κρασιά έχει επιμεληθεί ο οινοχόος Άρης Σκλαβενίτης, ενώ για τη μπάρα είναι υπεύθυνος ο Θάνος Προυνάρος με την ομάδα του Baba Au Rum.
To εστιατόριο Senta βρίσκεται υπό την ομπρέλα του ομίλου «Δειπνοσοφιστήριον Catering».