Μενού ηδονικό. Πιάτα με ολόφρεσκα υλικά από τη Γη και τη θάλασσα. Με χαρακτήρα. Έντονες και καθαρές γεύσεις. Συνδυασμοί απόλυτα ισορροπημένοι. Ιδιαίτεροι. Με ακραίες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά οπτικά. Με ένα βλέμμα στο πιάτο ανοίγει η όρεξη. Και με την πρώτη μπουκιά η καρδιά. Το εστιατόριο Nikkei (Ξανθίππου 10, Πλατεία Δεξαμενής, Κολωνάκι, τηλ.: 2107239366) είναι για δύο λόγους ένα από τα πολύ αγαπημένα μου εστιατόρια. Ο πρώτος είναι το γευστικό μπουκέτο που συνθέτουν όλα όσα περιγράφω. Ο δεύτερος ότι ταιριάζει στους γευστικούς μου κάλυκες.
Πριν από μερικά χρόνια η Nikkei κουζίνα, που προέκυψε από το γάμο της Περουβιανής με τη Γιαπωνέζικη, ήταν ελάχιστα γνωστή. Πλέον, στο εστιατόριο αυτό δεν βρίσκω εύκολα τραπέζι. Το μυστικό της επιτυχίας του φυλάει ο chef Σπύρος Μαυροϊδής, ο οποίος οποίος ξεδιπλώνει το ταλέντο του μαζί με τα σπάνια υλικά στο κάθε πιάτο που φεύγει από το πάσο της κουζίνας του.
Το δείπνο μου ξεκίνησε με σεβίτσε τόνου. Κομμένος σε τέλειους, συμμετρικούς και ισομεγέθεις κύβους, μία τεχνική που του έδινε σωστό δάγκωμα και απελευθέρωνε τα μέγιστα της φίνας γεύσης του στο στόμα. Ο ζωμός είχε μάνγκο, φρούτα του πάθους, γιούζου και τσίλι και ως εκ τούτου ήταν φρουτώδης, ελάχιστα καυτερός και είχε στρογγυλεμένη οξύτητα. Τα αποξηραμένα φύλλα νόρι (φύκι) στην κορυφή του πιάτου, εκτός από το οπτικά αισθητικό μέρος, πρόσθεταν γεύση, άρωμα ιωδίου και τραγανή υφή στο πιάτο, ενώ αβοκάντο και αγγούρι έδιναν φρεσκάδα και δροσιά. Ένα πιάτο απλώς τέλειο, το οποίο όταν τελείωσε, δεν δίστασα να γυρίσω σκεύος και να πιώ τους υπέροχους ζωμούς που είχαν απομείνει. Πραγματικά, θα ήταν αμαρτία να πάει χαμένο…
Ακολούθησε σουσάκι. Gunkan maki για την ακρίβεια. Στα βασικά, το φύκι που χρησιμοποιήθηκε για το τύλιγμα είχε τη σωστή υγρασία και το ρύζι ήταν άψογα βρασμένο, ελάχιστα όξινο και συνάμα γλυκό. Τα βασικά υλικά του ήταν τόνος και αχινός, κάτι που σημαίνει ότι γευστικά το στόμα πλημμύριζε θάλασσα. Λίγο σισαμέλαιο και ουζουκούσι (κάτι σαν φρέσκο γουασάμπι ή αγριοράπανο), έδιναν μερικές γήινες πινελιές και ο γευστικός συνδυασμός προκαλούσε έκρηξη βεγγαλικών στον εγκέφαλο!
Επόμενο έδεσμα, νιγκίρι χτένι. Ένα πελώριο, ολόφρεσκο, ωμό χτένι, κομμένο στα δύο, μαριναρισμένο σε σόγια σος, τοποθετημένο πάνω σε ένα μπαλάκι από ελαφρώς κολλώδες ρυζάκι. Στη βάση του είχε λίγη σιράτσα, ενώ η επιφάνειά του ήταν καλυμμένη με κίτρινη περουβιανή πιπεριά άχι αμαρίγιο (Aji Amarillo). Η αλήθεια είναι ότι ως νιγκίρι είναι πελώριο και δύσκολο να χωρέσει ολόκληρο σε οποιαδήποτε στόμα. Οπότε, σε αυτήν την περίπτωση αφήνουμε στην άκρη την ιαπωνική μας κουλτούρα, πιάνουμε το μαχαιροπίρουνο, κόβουμε στα δύο το νιγκίρι και απολαμβάνουμε τη μοναδική γεύση και την υφή από το χτένι. Τα φυσικά του αρώματα έρχονταν να ενισχύσουν οι διαφορετικές καυτερές εντάσεις από τη σιράτσα και την περουβιανή πιπεριά, αλλά και το κιζάμε γουασάμπι (φρέσκο γουασάμπι μαριναρισμένο με σόγια σος). Η τραγανή, μαύρη κινόα πρόσθετε την απαραίτητη υφή της και οι δύο μπουκιές, μου έδιναν τη αίσθηση ότι είχαν γευστική διάρκεια ενός αιώνα!
Περνώντας στα πιάτα της ζεστής κουζίνας, δοκίμασα το πιάτο με το χταπόδι. Αγαπημένο και ιδιαίτερο υλικό. Ο σεφ Σπύρος Μαυροϊδής το είχε ψήσει στη σχάρα, τόσο ώστε να κρατάει το δάγκωμά του (ποτέ δεν μου άρεσε το πολύ μαλακό έως λιωμένο χταπόδι) και το είχε κολακεύσει με πίκλες από παντζάρι και κρεμμύδι, φύτρες από φρέσκο κόλιανδρο, τραγανό αμάραθο και λάδια αρωματισμένα με κόλιανδρο και κρεμμύδι. Στο ίδιο πιάτο μία κρέμα από πιπεριά Aji Amarillo. Ένα υπέροχο πιάτο που θύμιζε ξυδάτο χταποδάκι στη σχάρα, το οποίο ο σεφ είχε ανεβάσει σε επίπεδο υψηλής γαστρονομίας. Εξαιρετικό!
Το δείπνο μου ολοκληρώθηκε με στηθοπλευρά (short ribs) μπρεζέ. Το κρέας είχε σιγομαγειρευτεί για ώρες στην κατσαρόλα, και είχε σβηστεί με κόκκινο κρασί. Ηταν τόσο απαλό, που γινόταν ένα με τον βελούδινο πουρέ της σελινόριζας. Γευστικά είχε συγκεντρωμένη όλη τη γεύση από το κρέας, ενώ κάποιες καυτερές νότες έσκαγαν σε κάποιες δαγκωματιές. Τσιπς από γιούκα πρόσθεταν την απαραίτητη τραγανή υφή τους και ολοκλήρωναν ένα σπέσιαλ γευστικό και comfort πιάτο.
Τα επιδόρπια επιμελείται ο pastry chef Θανάσης Σταμούδης και είναι πολύ κοντά στο concept του υπόλοιπου μενού, πρωτότυπα ως ιδέες, γευστικά ως τελικές παρασκευές.
Τη dream team του εστιατορίου Nikkei συμπληρώνει η Μαίρη Ταλαιπώρου, τα κοκτέιλ της οποίας ξεφεύγουν από οτιδήποτε μοδάτο σερβίρουν τα μπαρ και εστιατόρια της Αθήνας, καθώς δημιουργεί τις δικές γευστικές προσεγγίσεις, ώστε να ταιριάζουν απόλυτα με το μενού του εστιατορίου. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιεί μοναδικά και σπάνια υλικά, και επιτυγχάνει εκπληκτικές γεύσεις, αρώματα και ισορροπίες. Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα του Nikkei Restaurant!
Σέρβις άμεσο, άψογο, ενημερωμένο.