Χώρος μοναδικής αισθητικής. Μπροστά σε μια παραλία που παραπέμπει σε Côte d’Azur. Vibes που σε προκαλούν να σηκωθείς από τη σεζλόνγκ ή το τραπέζι και χορέψεις. Και πιάτα πολλών αστέρων από τον σεφ Τάσο Αλμπάνη.
Το MANDALA Seaside Luxury έχει φέρει τον τρόπο διασκέδασης της Μυκόνου στην Παραλία Κατερίνης. Τι σημαίνει αυτό;
Από το πρωί άραγμα για καφέ, μεσημέρι μετακομίζουμε στις σεζλόνγκ για ηλιοθεραπεία και ελαφρύ φαγητό. Και την ώρα που ο ήλιος βασιλεύει, τα ντεσιμπέλ χτυπάνε κόκκινο και το πάρτι αρχίζει. Και η κατάσταση ολοκληρώνεται κάπου τα ξημερώματα με χιλιάδες ενδορφίνες να πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο.
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι ένα εστιατόριο για να δοκιμάσω τα πιάτα του, και καταλήγω να απολαμβάνω μία μοναδική εμπειρία για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο!
Από την πισίνα στο τζακούζι και μετά στη θάλασσα και από το τραπέζι στο μπαρ και πίσω στο σεζλόνγκ.
Στο δια ταύτα, ο σεφ Τάσος Αλμπάνης έχει δημιουργήσει στον χώρο του MANDALA Seaside ένα σούσι μπαρ που παίζει δυνατά με ολόφρεσκα ψάρια, ένα μενού με δυνατό πρωινό και ένα all-day menu για όλα τα γούστα.
Σούσι
Δοκίμασα το king crab tartar, ολόφρεσκη καθαρή ψίχα από βασιλικό καβούρι, με ντρέσινγκ από γιούζου και τρούφα και ελαφρά δεμένο με καυτερή μαγιονέζα. Μία extra large χορταστική μερίδα από πραγματικό καβούρι, το οποίο σε κάθε μπουκιά πλημμύριζε τον ουρανίσκο ιώδιο. Το γιούζου με τη στρογγυλεμένη οξύτητα και τα αρώματά του αναδείκνυε ακόμη περισσότερο την κορυφαία πρώτη ύλη, ενώ η τρούφα της έκλεβε λίγο από τη θαλασσινή γεύση και της πρόσθετε ένα διακριτικό γήινο προφίλ. Η μαγιονέζα έδινε την απαραίτητη υγρασία και έδενε το πιάτο, ενώ η ελάχιστη αψάδα της, ανέβαζε γευστικά ακόμη περισσότερο το πιάτο.
Γενικά τα ρολάκια που ακολούθησαν ήταν όλα τεχνικά και γευστικά άψογα. Το τύλιγμα ήταν τόσο όσο σφιχτό έπρεπε ώστε να έχει αέρα το ρολάκι, αλλά να μην διαλύεται όταν το πιάνεις είτε με το χέρι, είτε με τα chopsticks. Το ρύζι ήταν βρασμένο ακριβώς στο σημείο που έπρεπε και η γεύση του ήταν ελαφρώς όξινη και παράλληλα γλυκιά, δηλαδή τέλεια. Και στο μέγεθος αρκετά μπαμπάτσικα, ώστε να γεμίζουν και το μάτι, και το στομάχι.
Εντυπωσιάστηκα από το crispy roll. Ρολάκι με σολομό, τυρί Φιλαδέλφεια και σπαράγγια. Τυλιγμένα εξωτερικά με ένα φύλλο νόρι (φύκι), το οποίο είχε βυθιστεί σε χηλό τεμπούρας και είχε τηγανιστεί ελάχιστα, ώστε να αποκτήσει αυτήν την μοναδικά τραγανή υφή.
Ακόμη ένα ρολάκι που λάτρεψα ήταν αυτό με τον αστακό. Οκτώ κομμάτια ρολό, κομμένα ακριβώς τα ίδια, σε τυλιγμένα σε ρέβα (και όχι φύκι) και μέσα μία γενναία ποσότητα αστακού. Η γεύση του αστακού ήταν εντυπωσιακή, ήταν ο πραγματικός ήρωας του πιάτου. Και δεν ήταν μόνο η ποσότητα καθοριστική στη γεύση, αλλά και το άψογο ψήσιμο. Το σούσι ολοκλήρωνε λίγη μαγιονέζα από μάνγκο, η οποία έδινε τη φρουτώδη γεύση της και το απογείωνε στα ουράνια!
Γενικά ό,τι και αν δοκίμασα από το μενού του σούσι μπαρ με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο!
All-day menu
Ο σεφ Τάσος Αλμπάνης έχει καταλάβει ακριβώς τι είδους γεύσεις και πιάτα απαιτεί ένα τέτοιο beach bar και οι επισκέπτες του, και ως εκ τούτου έχει δημιουργήσει ένα μοναδικό μενού, φουλ στη γεύση. Κάποια πιάτα για κανονικό δείπνο, κάποια άλλα για ελαφρύ ή άγριο τσίμπημα. Κρεατικά, θαλασσινά και σαλάτες στρώνουν ένα διεθνές τραπέζι με τα καλύτερα και πιο μοδάτα πιάτα που θα συναντήσουμε από τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη, μέχρι την Ασία…
Ενθουσιάστηκα από το αμερικάνικο Βlack Αngus rib eye (μπριζόλα από τον 7ο μέχρι τον 13ο σπόνδυλο του μοσχαριού) . Ένα πιάτο εντυπωσιακά νόστιμο μέσα στη γευστική του απλότητα. Άψογα καρυκευμένο, δεν ήθελε ούτε κόκκο αλάτι, ψημένο στα κάρβουνα, ώστε να βγάζει τη μυρωδιά της σχάρας αλλά και να κρατάει στα σπλάχνα του τον καπνό δημιουργείται από το λίπος που πέφτει στα κάρβουνα καθώς ψήνεται. Συνοδευόταν από baby πατάτες φούρνου με ελάχιστο σκόρδο και λίγο περισσότερο δεντρολίβανο και από μανιτάρια σοτέ με βαλσαμικό ξύδι. Και οι δύο επιλογές, ήταν η μία καλύτερη από την άλλη.
Εξαιρετικό για δείπνο είναι και το Wagyu striploin (κόντρα μπριζόλα χωρίς κόκαλο). Εδώ περνάμε σε τελείως διαφορετικό επίπεδο, αλλά και τιμή, αφού ως πρώτη ύλη η γιαπωνέζικη ράτσα του βοοειδούς, υπερτερεί κατά πολύ της αμερικανικής. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για ζουμερό κρέας, αλλά για βούτυρο, τόσο στην υφή, όσο και στη γεύση του. Τρώγεται κυρίως από medium και πάνω, καθώς έχει αρκετό λίπος που καλό θα ήταν να λιώσει. Ο σεφ Τάσος Αλμπάνης μου το σέρβιρε medium well και ήταν τέλειο. Είναι ένα πιάτο που μπορεί να το παραγγείλει μία παρέα τεσσάρων ατόμων, να το βάλει στη μέση και να το απολαύσει σαν ένα σπάνιο μεζέ, υψηλής γαστρονομίας.
Ένα από τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά πιάτα, το περουβιανό σεβίτσε, δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα διεθνές μενού υψηλών απαιτήσεων. Φτιαγμένο με βάση το ψάρι και γάλα της τίγρης (δεν άρμεξε κάποιος τίγρη, απλώς έτσι ονομάζεται η περουβιανή, κλασική συνταγή με λάιμ, ξύσμα λάιμ, καυτερή πιπεριά, φρέσκο κόλιανδρο και ξερό κρεμμύδι), έναν ζωμό ο οποίος ψήνει με την οξύτητά του τις πρωτεΐνες του ψαριού. Ένα πιάτο γεμάτο ιώδιο και αρώματα δροσιάς. Τόσο γευστικό, τόσο ελαφρύ, τόσο αναζωογονητικό. Ένα πραγματικό ποίημα.
Εξαιρετικό ήταν και το κριθαρότο θαλασσινών (κεντρική φωτογραφία). Βρασμένο μέσα σε ζωμό που έφτιαξε ο σεφ από γαρίδες και αστακούς, τόσο σωστά ψημένο το κριθαράκι ώστε να κρατάει λίγο και να είναι ζωντανό. Σούπερ πλούσιο σε γαρίδες, γυαλιστερές και χταπόδι! Ένα πιάτο που ακόμη και αν τελειώσει, η μυρωδιά από τη φρέσκια ντομάτα και τα θαλασσινά μένει για ώρα στον ουρανίσκο!
Κορυφαία είναι και τα γλυκά που δημιουργεί ο pastry chef Δημήτρης Μέκκας. Δοκίμασα τα ισπανικά τσούρος τα οποία ήταν σαν να είχαν τηγανιστεί με αέρα και όχι με λάδι. Τραγανά απ’ έξω, αφράτα στο εσωτερικό τους, ταίριαζαν απόλυτα με τις δύο ζεστές σος που τα συνόδευαν, η μία με σοκολάτα και η άλλη με αλμυρή καραμέλα. Νομίζω ότι έχασα λίγο το μέτρημα με το συγκεκριμένο γλυκό. Προσοχή! Προκαλεί εθισμό!
Εξαιρετική είναι και η αναδομημένη λεμονόπιτα. Μία τελείως διαφορετική αρχιτεκτονική προσέγγιση από το κλασικό γλυκό, αλλά γευστικά πάρα πολύ κοντά στην καλύτερη λεμονόπιτα που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει στην Ελλάδα.
Το σέρβις άμεσο, άψογο και πολύ καλά ενημερωμένο.