Τεχνικές καθαρά ιαπωνικές. Ψάρια γνήσια ελληνικά. Γεύσεις που ενώνουν με τον πιο λεπτό τρόπο τη Μεσόγειο με την Ασία. Και μερικές διεθνείς γευστικές πινελιές, που χρειάζεται μοναδική τέχνη για να ισορροπήσουν μέσα σε ένα ρολάκι. Το Sishu Sushi Bar στη Μύκονο (Myconian Imperial Resort) στην παραλίας της Ελιάς, σερβίρει το πιο «πλούσιο» και χορταστικό σούσι του νησιού.
Ο Ιάπωνας Sushi Master Ke Meiwang χρησιμοποιεί μόνο ελληνικά ψάρια για να συνθέσει τις συγκλονιστικές του δημιουργίες και με άψογες κοπές επιπέδου «λέιζερ», τα σερβίρει εν είδει σασίμι.
Παράλληλα ενώνει τη μεσόγειο με τη γη της Ιαπωνία, χρησιμοποιώντας υλικά όπως το φρέσκο γουασάμπι (δεν το έχω δει αλλού στην Ελλάδα), ολόδροσα φύλλα σίσο (κάτι μεταξύ μέντας και βασιλικού, με πιο χαμηλή ένταση στο άρωμα), γιούζου (σαν διασταύρωση λεμονιού και λάιμ, αλλά ακόμα πιο αρωματικό) κ.ά.
Οι περισσότεροι συνδυασμοί είναι απλοί και σύμφωνα με τις προσταγές της ιαπωνικής κουλτούρας, υπάρχουν όμως και οι πληθωρικοί, σε κάποιες περιπτώσεις υπερβολικοί, που όμως έχουν το κοινό τους!
O Sushi Master Ke Meiwang τρίβει φρέσκο γουασάμπι
Το δείπνο μου άρχισε με μία μοναδική ποικιλία σασίμι από τόνο, σολομό, κοιλιά σολομού, λευκό ψάρι και αβγά σολομού (ikura). Εντυπωσιακά πληθωρική μερίδα, που συνοδευόταν από φρέσκα φύκια και φύλλα σίσο. Κάθε μπουκιά ήταν μία έκρηξη θαλασσινής φρεσκάδας, με στρογγυλεμένη αλμύρα και ελάχιστο ιώδιο. Ένα πιάτο χορταστικό στο μάτι, που δεν ήθελα όμως να τελειώσει…
Ακολούθησαν νιγκίρι. Σολομός, τόνος και βραστή γαρίδα, κομμένα στο κλασικό ιαπωνικό σχήμα τουακέφαλου ψαριού, ξαπλωμένα πάνω σε ένα κύβο από ρύζι. Η αναλογία θαλασσινού – ρυζιού ήταν 70% προς 30% αντίστοιχα, ακριβώς όπως σερβίρονται στο Τόκιο. Το ρύζι άψογα βρασμένο, ελάχιστα κολλώδες και σπυρωτό συνάμα, με γλύκα και οξύτητα σε ισορροπία και ένταση τόση ώστε να αναδεικνύουν τη γεύση της θάλασσας. Είναι από τα σπάνια σούσι που είναι τόσο καθαρές οι γεύσεις τους και δεν χρειάζονται ούτε το ελάχιστο αλάτι από τη σόγια σος για να τα ανεβάσει.
Ένα πιάτο με βασιλικό καβούρι έφτασε στο τραπέζι και τα αρώματά του μου διέγειραν όλες τις αισθήσεις. Το ευαίσθητο αυτό υλικό δεν θέλει πολλά παρελκόμενα. Έχει τη δική μου μοναδική γεύση. Ο Sushi Master Ke Meiwang όμως του είχε φερθεί με τόσο σεβασμό, σαν να ήσαν ιερό… Είχε προσθέσει στο πιάτο ελάχιστη οξύτητα από γιούζου, η οποία ισορροπούσε τη μαγιονέζα, η οποία ήτα επίσης ιαπωνική, λεπτή και φινετσάτη. Με μια ιδέα τσίλι πιπεριάς, άφηνε ως επίγευση μία δροσερή καυτεράδα και φυσικά την απαραίτητη φρεσκάδα της θάλασσας. Ένα πιάτο – όνειρο!
Οκτώ κομμάτια ρολό, κομμένα ακριβώς τα ίδια, σε περιτύλιγμα από ρέβα, ήταν το πρώτο ρολάκι. Μέσα του έκρυβε μία γενναία ποσότητα αστακού, που είχαν βγάλει το πρωί οι ψαράδες κοντά στο Κάβο Ντόρο, αβοκάντο και άλλα υλικά που καλλώπιζαν το μοναδικό οστρακόδερμο! Η γεύση του αστακού ήταν εντυπωσιακή, ήταν ο πραγματικός ήρωας του πιάτου. Και δεν ήταν μόνο η ποσότητα καθοριστική στη γεύση, αλλά και το άψογο ψήσιμο με τους συνδυασμούς και τις ποσότητες των υπόλοιπων υλικών.
Το εντυπωσιακό ρολάκι με τη γαρίδα τεμπούρα ήταν ακόμη μία γευστική «γροθιά». Η γαρίδα ήταν ζουμερή, πάρα πολύ γευστική και τυλιγμένη τόσο σφιχτά, ώστε να μπορεί να «αναπνέει» και να μην χάνει την τραγανότητά της μέσα στην υγρασία του ρυζιού και των υπόλοιπων, πολλών, υλικών που τη συνδύασε ο σεφ.
Τα γλυκά, επίσης εντυπωσιακά και πολύ υψηλού επιπέδου, δροσερά και κυρίως με ελάχιστη ζάχαρη, με μία Πάβλοβα βιολέτας να κλέβει και να κλείνει την παράσταση ενός υπέροχου δείπνου.
