Κουζίνα δημιουργική Μεσογειακή. Μενού προσανατολισμένο στο ολόφρεσκο θαλασσινό. Αλλά και πολλές επιλογές από εξαιρετικό κρέας. Συνδυασμοί πρωτότυποι και πιάτα με απόλυτη γευστική ισορροπία. Και το τέλειο ψήσιμο σε όλες τις παρασκευές. Τα πιάτα στο ξενοδοχείο Albergo Gelsomino, δίχως καμία υπερβολή, είναι όλα τέλεια!
Είναι σπάνιο και εντυπωσιακό να δοκιμάσω ένα μενού που είναι γευστικά και τεχνικά τόσο πολύ καλό. Ακόμη και αν αναζήτησα κάποιο πταίσμα στα πιάτα που δοκίμασα, δεν κατάφερα να το αποκαλύψω.
Ως εκ τούτου, έμεινα ενθουσιασμένος από τη μαγειρική του consultant chef Παύλου Κυριάκη, του head chef Χρήστου Χίτου και της ομάδα τους!
Το μενού μου μπροστά στο κύμα ξεκίνησε με δύο κλασικά ελληνικά πιάτα, τα οποία οι σεφ έχουν μετατρέψει σε amuse bouche, για να καλωσορίζουν τους φιλοξενούμενούς τους.
Το πρώτο ήταν σπανακόρυζο με φέτα. Ένα τσιπ από σπανακόρυζο, το οποίο φιλοξενούσε στην επιφάνειά του μους φέτας, στολισμένο με λίγο σχοινόπρασο και άνηθο. Το τσιπ ήσαν λεπτό και τραγανό και η γεύση του ήταν σαν σπανακόρυζο που μόλις είχε βγει από την κατσαρόλα. Η μους φέτας του ανέβαζε τη γευστική ένταση, ενώ ο άνηθος ενίσχυε ακόμη περισσότερο τα φυσικά του αρώματα.
Ακολούθησε μαρσμέλοου φάβας με χταπόδι. Ενας μικρός κύβος από τα αγαπημένα μαστιχωτά γλυκά των Αμερικανών, αλλά σε αλμυρή έκδοση, φτιαγμένος από φάβα. Στην κορυφή του υπήρχε λίγη μαγιονέζα, χταπόδι και καραμελωμένο κρεμμύδι. Και όταν έμπαινε στο στόμα έλιωνε και δημιουργούσε ακριβώς την υφή και τη γεύση από τη φάβα με το χταπόδι και το απαραίτητο καραμελωμένο κρεμμύδι. Ένα απόλυτα επιτυχημένο amuse bouche που μεταφέρει το κλασικό πιάτο από το παρελθόν στο μέλλον με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο.
Σούπα γκασπάτσο για πρώτο πιάτο. Ένα πιάτο που συναντάμε πλέον στα περισσότερα καλά εστιατόρια, αλλά το καθένα δημιουργεί και ένα μοναδικό twist για να το κάνει να ξεχωρίσει. Εδώ, ο σεφ Χρήστος Χίτος είχε προσθέσει ταρτάρ ντομάτας, ροδάκινο, παγωτό από μυζήθρα, μπισκότο με πιπέρι, κονφί ντομάτας και το είχε αρωματίσει ελαφρώς με τζίντζερ. Δροσερή σε θερμοκρασία, ακριβώς όπως πρέπει να τρώγεται μία κρύα σούπα.
Η πλούσια γεύση της πλημμύριζε ευχάριστα το στόμα σε κάθε κουταλιά. Τα πρώτα δευτερόλεπτα επικρατούσε στον ουρανίσκο μου η γεύση από μία άψογη, κλασική ιταλική γκασμάπτσο, ενώ ακολουθούσαν τα υπόλοιπα αρώματα από το τζίντερ και το πιπέρι που της έδιναν τον μοναδικό της χαρακτήρα. Το παγωτό από μυζήθρα πρόσφερε περισσότερα στο παιχνίδι της θερμοκρασίας ώστε να τη συντηρεί δροσερή, αλλά δεν έδινε κάτι γευστικά. Ήταν τόσο μοναδική γκασπάτσο, που ακόμη και όταν είχε αδειάσει το στόμα μου, τα αρώματά της και η γεύση της παρέμεναν και επέμεναν να απελευθερώνονται για αρκετή ώρα ακόμα…
Ακολούθησε ψάρι ταπεινό, λιπαρό, με εξαιρετικά ιδιαίτερο γευστικό προφίλ. Λακέρδα (ή παλαμίδα) στο πιάτο, γιαούρτι με κουρκουμά, πίκλα παντζάρι, ρέβα, πράσινο φρέσκο μήλο, σορμπέ μήλο και χυμό μήλου και λίγη κινόα. Το συγκεκριμένο ψάρι ενώ το συναντάμε στη χώρα μας ως αλίπαστο, πλέον έχει μπει για τα καλά στον χάρτη της υψηλής παγκόσμιας γαστρονομίας, χάρη στους ιάπωνες (Γιοσιχίρο Ναρισάβα) και ισπανούς σεφ (Αμπερτ Αντριαν και Χόρχε Μούνια).
Ετσι, είχα την ευκαιρία να απολαύσω ένα πολυδιάστατο πιάτο, με πρωταγωνιστή τη λακέρδα, αρκετή δροσιά για την ισορροπεί στο γαστρονομικό επίπεδο που τοποθετήθηκε, Το γιαούρτι και η πίκλα παντζαριού, αλλά κατά κύριο λόγο οι τρεις υφές του μήλου, οι οποίες ήταν τόσο σοφά τοποθετημένες, απογείωναν ολόκληρο το πιάτο. Η ρέβα έδινε μία λεπτή αψάδα και ήταν το υλικό-κλειδί που ολοκλήρωνε γευστικά το πιάτο. Συγχαρητήρια στην ομάδα!
Ακολούθησε έτερο πιάτο-έκπληξη από τη θάλασσα με δύο υφές από καλαμαράκι (κεντρική φωτογραφία). Τραγανή τεμπούρα από καλαμάρι και το ίδιο θαλασσινό στη σχάρα. Συνοδευόταν από ταραμοσαλάτα με αμύγδαλο, ελάχιστη σάλτσα ντομάτας, μικρά καρέ από φρέσκια ντομάτα και λίγο φρέσκο λευκό κρεμμύδι. Πόσο άψογα ψημένο ήταν αυτό το καλαμάρι και στις δύο παρασκευές του. Η τεμπούρα ελαφριά σαν να είχε τηγανιστεί σε αέρα και όχι σε λάδι. Εξαιρετικά λεπτή και τραγανή, με το καλαμάρι που θωράκιζε μέσα της να είναι τρυφερό και παράλληλα τέλεια αλατισμένο. Η πλάτη από το ψητό καλαμάρι ήταν σαν να είχε χαραχθεί με λέιζερ από ρομπότ και όχι από ανθρώπινο χέρι! Μαγειρεμένο για μερικά δευτερόλεπτα στη σχάρα, όπου τράβηξε τα αρώματα από το κάρβουνο και βγήκε για να μπει στο πιάτο. Επίσης εξαιρετικά τρυφερό κομμάτι και άψογο στα καρυκεύματά του. η ταραμοσαλάτα έδινε στο πιάτο τη γεύση του φυσικού ιωδίου που στερείται εκ φύσεως το καλαμάρι και το απογείωνε γευστικά. Ένα πιάτο-όνειρο για το οποίο αδημονώ να επιστρέψω στην Κω!
Το μενού μου ολοκληρώθηκε με μοσχαράκι. Ένα πιάτο που παρέπεμπε σε κυριακάτικο μοσχαράκι με πατάτες στον φούρνο. Εδώ, ο σεφ Χρήστος Χίτος το είχε ψήσει το κρέας στη σχάρα, τέλειο medium rare και το συνόδευε από πουρέ πατάτας φούρνου, ώστε να προσομοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο το κλασικό πιάτο της Κυριακής.
Είχε, δε, τοποθετηθεί τον πουρέ μέσα σε τραγανό κανόλι πατάτας, ώστε εκτός από τη γεύση, να είναι έντονη και η τραγανή υφή που έχει η πατάτα φούρνου. Τζελ από μυρωδικά, πίκλα σιναπόσπορου και ζωμός από χοιρινό ολοκλήρωναν με μαεστρία αυτό το εκπληκτικό πιάτο, το οποίο είναι τόσο γευστικό, ώστε να μην είναι αρκετό όσο και αν δοκιμάσεις!
Τα γλυκά επίσης σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Γενικά ως παρασκευές λειτουργούν περισσότερο ως δροσερά επιδόρπια με καθαρές γεύσεις, παρά ως κάτι εξαιρετικά γλυκό που θα λιγώσει.
Το σέρβις του εστιατορίου είναι από τα καλύτερα που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε εστιατόρια υψηλή γαστρονομίας εκτός πρωτεύουσας, άμεσο, άψογο και ενημερωμένο.